Μια φορά και έναν καιρό σε έναν μικρό Καλλικρατικό Δήμο υπήρχε ένας Δήμαρχος που θα μπορούσε να έχει το προσωνύμιο Ερντογάν, και για τα χρόνια παραμονής που είχε στην εξουσία αλλά και για την, μουσουλμανικής φύσης, ροπή που έτρεφε προς το αντίθετο φύλλο, μιας και αρέσκονταν στο να έχει πολλές ερωτικές συντρόφους.
Η μακρά παραμονή στην εξουσία, είχε μπολιάσει τον εν λόγω Δήμαρχο με όλες εκείνες τις κακές συνήθειες που δημιουργεί η πεποίθηση της ευφυίας που δημιουργείται σε μωροφιλόδοξους ανθρώπους, ότι δηλαδή το μέλλον είναι κάτι που γνωρίζουν οι ίδιοι καλύτερα από όλους. Κακές συνήθειες που εντέλει, οδηγούν τους ανθρώπους να μην μπορούν να αντιληφθούν τίποτα άλλο, πέρα από εκείνο που οι ίδιοι πιστεύουν.
Επειδή, λοιπόν, η μακρά παραμονή στην εξουσία σε προετοιμάζει για οτιδήποτε άλλο εκτός από την στιγμή απώλειας της εξουσίας, έρχονται τα γεγονότα για να ορίσουν το μέλλον, να βάλουν τα πράγματα στην θέση τους και να χαρίσουν στους μωροφιλόδοξους την θέση που τους αξίζει στην ιστορία.
Η ιστορία που θα αφηγηθούμε παρακάτω είναι η ιστορία της δύναμης ενός τυχαίου γεγονότος αλλά και της αδυναμίας του Δημάρχου να το διαχειριστεί, ή πιο σωστά της πεποίθησής του, ότι μπορεί να το διαχειρισθεί παίζοντας το ρόλο του απατημένου συζύγου.
Η εξουσία, στην αρχή, ικανοποιεί μόνο την έμφυτη φιλοδοξία όσων την κυνηγούν και την κατακτούν. Όσο περνούν τα χρόνια όμως, την θέση της η φιλοδοξία, την παραχωρεί στην απληστία, και μιας και το πνεύμα έχει ικανοποιηθεί, αποζητεί με τον καιρό και το σώμα ικανοποίηση. Με τα χρόνια λοιπόν ο Δήμαρχος – πραγματικά δώρο Θεού για τους δημότες του μικρού Δήμου – αποφάσισε να ακολουθήσει την ρήση του Όσκαρ Ουάιλντ, «ο καλύτερος τρόπος να απαλλαχθείς από τους πειρασμούς, είναι να ενδώσεις». Με τον καιρό λοιπόν και με την σιγουριά της εξουσίας, άρχισε να ενδίδει σε όλο και περισσότερους πειρασμούς, αδιαφορώντας για τις συνέπειες. Οι συχνές εναλλαγές των ερωτικών συντρόφων τον βοηθούσαν να κερδίζει αυτοπεποίθηση, αλλά διαρκώς φρόντιζε να αγνοεί την συμβουλή ενός γηραιότερου, ότι η εξουσία τραβάει τις γυναίκες χαλαρών ηθών, όπως η ζάχαρη τις μύγες… Η επαφή λοιπόν με γυναίκες χαλαρών ηθών, έφερε την χαλάρωση και στα δικά του ήθη.
Η χαλάρωση στα ήθη είχε ως αποτέλεσμα την πραγματική χαλάρωση και την αδιαφορία για όλα όσα εκείνος έπρεπε να φροντίζει για να έχει σίγουρη την παραμονή του στην εξουσία και όσο περισσότερο χρόνο και χρήμα αποζητούσε για να απολαμβάνει στον υποκειμενικό του χρόνο, τόσο πιο πολλούς αυλικούς και έμπιστους μάζευε γύρω του και όλο και περισσότερες αρμοδιότητες παραχωρούσε. Η απληστία όμως είναι μεταδοτική ασθένεια και κυρίευσε τους αυλικούς και τους παρατρεχάμενους. Όλοι ήθελαν να μιμηθούν το πρότυπό τους, τον αγαπημένο τους Δήμαρχο. Η πορεία και ο κύκλος ήταν ο ίδιος, μόνο που τις θέσεις των αυλικών αυτή την φορά κατέλαβε ένας απατεώνας, ο οποίος πρώτα φρόντισε να κερδίσει την εμπιστοσύνη του Δημάρχου και έπειτα την εύνοιά του, καθώς οι έριδες των αυλικών για την επόμενη ημέρα έκαναν τους δημοτικούς συμβούλους αντιπαθητικούς για τον Δήμαρχο.
Ο απατεώνας όμως δεν ενδιαφερόταν για τίποτα άλλο εκτός από το χρήμα, δεν είχε φιλοδοξίες, ούτε ηθική και εκμεταλλευόμενος την εμπιστοσύνη και την εύνοια του Δημάρχου, πλησίασε και άλλους όμοιους Δήμαρχους για να προσφέρει τις ίδιες υπηρεσίες. Όμως τελικά άπλωσε τα πόδια του περισσότερο από το σκέπασμά του και από ένα τυχαίο γεγονός, από ένα λάθος, από την οξυδέρκεια ενός αγνώστου πολίτη, αποκαλύφθησαν οι απατεωνιές του «έμπιστου» απατεώνα. Οι αποκαλύψεις σε μορφή χιονοστοιβάδας πλέον απειλούσαν και τον Δήμαρχο και εμπρός στον φόβο της απώλειας της εξουσίας, ανασκουμπώθηκε και άρχισε τους ελιγμούς αποφυγής και διαφυγής από το σκάνδαλο.
Η υπερασπιστική γραμμή που επίλεξε ήταν εκείνη του απατημένου συζύγου – έτσι τον είχε συμβουλέψει ο δικηγόρος του -, πρώτα να διακόψει κάθε επαφή με τον μέχρι πρότινος «έμπιστο» συνεργάτη του και έπειτα να δηλώσει «ότι του ήρθε ξαφνικό». Όμοια με έναν απατημένο σύζυγο και εκείνος δεν είχε προσέξει τα σημάδια της «απιστίας», δεν του έκαναν εντύπωση τα γεγονότα γιατί εκείνος πίστευε αυτό που ήθελε να πιστεύει και όχι αυτό που τα γεγονότα ομολογούσαν. Ικανοποιημένος λοιπόν από την έμπνευση την δική του και του δικηγόρου του, βγήκε εμπρός από τους δημότες του για να ομολογήσει την άγνοια και την έκπληξή του, για να αντιμετωπίσει κάθε ηθική κατηγορία για την ανεπάρκειά του. Γεμάτος αυτοπεποίθηση για τις ικανότητες του, είπε με στόμφο και σιγουριά:
Είμαι πολύ απογοητευμένος από την μετάλλαξη που μπορεί να προκαλέσει ο πλούτος στους ανθρώπους, είμαι πολύ στεναχωρημένος που ο άνθρωπος που εμπιστεύθηκα και έβαλα στο σπίτι μου, αποδείχθηκε ανήθικος και μοχθηρός. Όλο αυτό που συνέβη μου ήρθε ξαφνικό, εγώ να πιαστώ ηλίθιος επειδή απλά εμπιστεύθηκα κάποιον;
Ο Δήμαρχος εμπιστευόμενος για δεύτερη φορά κάποιον ανάξιο εμπιστοσύνης , τον δικηγόρο του, βρέθηκε και με την ρετσινιά του απατεώνα αλλά και με την ρετσινιά του ηλίθιου κατόπιν της δικής του ομολογίας…
Ο δικηγόρος του όμως είχε ξεχάσει να του πει το εξής σημαντικό, ότι η ομολογία της ηλιθιότητας του κατηγορουμένου δεν αποτελεί τεκμήριο αθωότητας.
(Το Παραπάνω Κείμενο Αποτελεί Προϊόν Μυθοπλασίας. Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και Καταστάσεις είναι Απόλυτα Συμπτωματική και Τυχαία).
